Wolfman Jack: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
k (Robot: cosmetische wijzigingen) |
||
| (8 tussenliggende versies door 4 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
'''Robert Weston Smith''' ( | [[Bestand:Wolfman Jack 1977.JPG|thumb| Wolfman Jack in 1977.]] | ||
'''Robert Weston Smith''' (21 januari 1938 – 1 juli 1995) was een zeer bekende Amerikaanse [[diskjockey]] uit de jaren '60 en '70 van de 20e eeuw en bekend onder zijn artiestennaam '''Wolfman Jack'''. Geboren in Brooklyn, New York City. | |||
== Leven == | |||
=== Radiocarrière === | |||
In New Jersey leerde Bob bij het zwarte muziekstation [[WNJR-AM]] de eerste kneepjes van het radiovak. | In New Jersey leerde Bob bij het zwarte muziekstation [[WNJR-AM]] de eerste kneepjes van het radiovak. | ||
Bob Smith was in zijn tienerjaren al een groot fan van diskjockey [[Alan Freed]]. Freed had de bijnaam "the Moondog" en gebruikte naast zijn bijnaam ook het geluid van een huilende wolf in zijn vroegere uitzendingen. Bob Smith nam dit thema later over, ging zich Wolfman Jack noemen en voegde hieraan zijn eigen geluidseffecten toe. Zijn karakter en stijl waren gebaseerd op die van bluesman [[Howling Wolf]]. | Bob Smith was in zijn tienerjaren al een groot fan van diskjockey [[Alan Freed]]. Freed had de bijnaam "the Moondog" en gebruikte naast zijn bijnaam ook het geluid van een huilende wolf in zijn vroegere uitzendingen. Bob Smith nam dit thema later over, ging zich Wolfman Jack noemen en voegde hieraan zijn eigen geluidseffecten toe. Zijn karakter en stijl waren gebaseerd op die van bluesman [[Howling Wolf]]. | ||
| Regel 7: | Regel 10: | ||
Toch bleef voor veel mensen zijn echte karakter en naam jarenlang verborgen. Medio jaren '60 ging Wolfman Jack over naar het Amerikaanse radiostation [[KCIJ-AM]] in Shreveport (Louisiana) dat alleen overdag uitzendingen verzorgde. In 1973 kwam Wolfman Jack na vele omzwervingen tussen verschillende radiostations bij [[WNBC]] in New York terecht en concurreerde op dezelfde uitzendtijden met [[WABC]] Top 40-legende "Cousin Brucie" [[Bruce Morrow]]. | Toch bleef voor veel mensen zijn echte karakter en naam jarenlang verborgen. Medio jaren '60 ging Wolfman Jack over naar het Amerikaanse radiostation [[KCIJ-AM]] in Shreveport (Louisiana) dat alleen overdag uitzendingen verzorgde. In 1973 kwam Wolfman Jack na vele omzwervingen tussen verschillende radiostations bij [[WNBC]] in New York terecht en concurreerde op dezelfde uitzendtijden met [[WABC]] Top 40-legende "Cousin Brucie" [[Bruce Morrow]]. | ||
Wereldfaam verkreeg Wolfman Jack door zijn dagelijkse Wolfman Jack Show die hij voor [[AFRTS]] opnam. De shows, die een uur duurden, werden op zogenaamde transcription platen geperst en aan Amerikaanse bases over heel de wereld verstuurd. Zodoende kreeg Wolfman Jack dus ook in Nederland bekendheid. Van deze shows is maar weinig bewaard gebleven. De 16 inch platen moesten na uitzending ervan worden vernietigd. In het Library of Congress in Washington D.C. is nog een aantal van deze platen beschikbaar en zijn op verzoek te beluisteren. | |||
=== Film, televisie en muziek === | |||
Wolfman Jack was ook als filmacteur en tv-persoonlijkheid niet echt onverdienstelijk. De Amerikaanse regisseur George Lucas maakte hem met een rol in de film American Graffiti (1973) wereldberoemd. Wolfman Jack speelde daarin zichzelf. Verder trad hij in verschillende shows en televisieseries op en had hij zijn eigen show ''(The Wolfman Jack Show)''. Ook verscheidene popmusici raakten door Wolfman geïnspireerd. [[Todd Rundgren]], [[The Guess Who|Guess Who]], [[Leon Russell]] en [[Freddie King]] schreven nummers over hem. De Canadese band [[The Stampeders]] vroegen Wolfman in [[1975]] om mee te doen aan hun cover van het [[Ray Charles]]nummer uit 1961, Hit The Road Jack, waarin te beluisteren is dat een man, Cornelius genaamd, die door zijn vriendin op straat is gezet, Wolfman tijdens zijn radio-uitzending opbelt om (tevergeefs) te vragen of hij bij hem kan komen logeren. Ook in de hit Clap For The Wolfman van de Guess Who uit 1974 was hij te horen. | Wolfman Jack was ook als filmacteur en tv-persoonlijkheid niet echt onverdienstelijk. De Amerikaanse regisseur George Lucas maakte hem met een rol in de film American Graffiti (1973) wereldberoemd. Wolfman Jack speelde daarin zichzelf. Verder trad hij in verschillende shows en televisieseries op en had hij zijn eigen show ''(The Wolfman Jack Show)''. Ook verscheidene popmusici raakten door Wolfman geïnspireerd. [[Todd Rundgren]], [[The Guess Who|Guess Who]], [[Leon Russell]] en [[Freddie King]] schreven nummers over hem. De Canadese band [[The Stampeders]] vroegen Wolfman in [[1975]] om mee te doen aan hun cover van het [[Ray Charles]]nummer uit 1961, Hit The Road Jack, waarin te beluisteren is dat een man, Cornelius genaamd, die door zijn vriendin op straat is gezet, Wolfman tijdens zijn radio-uitzending opbelt om (tevergeefs) te vragen of hij bij hem kan komen logeren. Ook in de hit Clap For The Wolfman van de Guess Who uit 1974 was hij te horen. | ||
Wolfman Jack heeft zelf ook een bescheiden aantal lp's opgenomen. Hierop is te horen wat hem werkelijk bezighield: gedrevenheid | Wolfman Jack heeft zelf ook een bescheiden aantal lp's opgenomen. Hierop is te horen wat hem werkelijk bezighield: gedrevenheid | ||
voor zijn vak, de liefde en het bewustzijn van wie we zijn. Vooral op de lp getiteld "Wolfman Jack" (RCA Wooden Nickel WNS-1009 1972) is dit te horen. De overige titels zijn: "Through the Ages" (RCA Wooden Nickel BWL1-0019 1973) en "Fun & Romance" (CBS Columbia KC 33501 1975). | voor zijn vak, de liefde en het bewustzijn van wie we zijn. Vooral op de lp getiteld "Wolfman Jack" (RCA Wooden Nickel WNS-1009 1972) is dit te horen. De overige titels zijn: "Through the Ages" (RCA Wooden Nickel BWL1-0019 1973) en "Fun & Romance" (CBS Columbia KC 33501 1975). | ||
In de zomer van 1994 droeg [[Mick Jagger]] van de [[Rolling Stones]] tijdens een concert in Washington D.C. een nummer op aan Wolfman die op de eerste rij zat: ''It's only rock 'n roll, but I like it!'' | In de zomer van 1994 droeg [[Mick Jagger]] van de [[Rolling Stones]] tijdens een concert in Washington D.C. een nummer op aan Wolfman die op de eerste rij zat: ''It's only rock 'n roll, but I like it!'' | ||
Na een uitputtende tournee overlijdt de legendarische rock-'n-rolldiskjockey Wolfman Jack aan een zware hartaanval op 1 juli 1995 in zijn huis in Belvedere in de staat North Carolina, bij de voordeur net nadat hij zijn vrouw Lou Lamb Smith had omhelsd. | === Overlijden === | ||
Na een uitputtende tournee overlijdt de legendarische rock-'n-rolldiskjockey Wolfman Jack aan een zware hartaanval op 1 juli 1995 in zijn huis in Belvedere in de staat North Carolina, bij de voordeur net nadat hij zijn vrouw Lou Lamb Smith had omhelsd. Op 15 maart 2003 werd ter nagedachtenis aan hem een bronzen standbeeld onthuld in de plaats Del Rio, Texas, daar waar de legendarische diskjockey zijn spraakmakende carrière begon. Naast de 130.000 dollar voor het gedenkteken droeg de gemeente Del Rio ook bij aan een museum en een muziekfestival ter ere van "Da Wolfman". | |||
Op | |||
==Externe link== | == Externe link == | ||
http://www.wolfmanjack.org/ Wolfman Jack Online Museum | * http://www.wolfmanjack.org/ Wolfman Jack Online Museum | ||
[[Categorie: | [[Categorie:Presentator]] | ||
Huidige versie van 13 okt 2013 om 16:37
Robert Weston Smith (21 januari 1938 – 1 juli 1995) was een zeer bekende Amerikaanse diskjockey uit de jaren '60 en '70 van de 20e eeuw en bekend onder zijn artiestennaam Wolfman Jack. Geboren in Brooklyn, New York City.
Leven[bewerken]
Radiocarrière[bewerken]
In New Jersey leerde Bob bij het zwarte muziekstation WNJR-AM de eerste kneepjes van het radiovak. Bob Smith was in zijn tienerjaren al een groot fan van diskjockey Alan Freed. Freed had de bijnaam "the Moondog" en gebruikte naast zijn bijnaam ook het geluid van een huilende wolf in zijn vroegere uitzendingen. Bob Smith nam dit thema later over, ging zich Wolfman Jack noemen en voegde hieraan zijn eigen geluidseffecten toe. Zijn karakter en stijl waren gebaseerd op die van bluesman Howling Wolf.
Zeer karakteristiek was zijn doorleefd en krakend klinkende stem compleet met bijna schreeuwende uitingen waarin een bepaald timbre zat die niemand hem kon evenaren. Pas toen Smith furore maakte met zijn radioshows bleef hij de naam Wolfman Jack houden. In 1962 begon hij zijn carrière bij het radiostation XERF in Mexico, net over de grens bij het Texaanse Del Rio. Met een zendvermogen van 250.000 watt was het station zó krachtig, dat het signaal in een groot deel van de Verenigde Staten was te ontvangen. Dat gaf hem landelijke bekendheid. Toch bleef voor veel mensen zijn echte karakter en naam jarenlang verborgen. Medio jaren '60 ging Wolfman Jack over naar het Amerikaanse radiostation KCIJ-AM in Shreveport (Louisiana) dat alleen overdag uitzendingen verzorgde. In 1973 kwam Wolfman Jack na vele omzwervingen tussen verschillende radiostations bij WNBC in New York terecht en concurreerde op dezelfde uitzendtijden met WABC Top 40-legende "Cousin Brucie" Bruce Morrow.
Wereldfaam verkreeg Wolfman Jack door zijn dagelijkse Wolfman Jack Show die hij voor AFRTS opnam. De shows, die een uur duurden, werden op zogenaamde transcription platen geperst en aan Amerikaanse bases over heel de wereld verstuurd. Zodoende kreeg Wolfman Jack dus ook in Nederland bekendheid. Van deze shows is maar weinig bewaard gebleven. De 16 inch platen moesten na uitzending ervan worden vernietigd. In het Library of Congress in Washington D.C. is nog een aantal van deze platen beschikbaar en zijn op verzoek te beluisteren.
Film, televisie en muziek[bewerken]
Wolfman Jack was ook als filmacteur en tv-persoonlijkheid niet echt onverdienstelijk. De Amerikaanse regisseur George Lucas maakte hem met een rol in de film American Graffiti (1973) wereldberoemd. Wolfman Jack speelde daarin zichzelf. Verder trad hij in verschillende shows en televisieseries op en had hij zijn eigen show (The Wolfman Jack Show). Ook verscheidene popmusici raakten door Wolfman geïnspireerd. Todd Rundgren, Guess Who, Leon Russell en Freddie King schreven nummers over hem. De Canadese band The Stampeders vroegen Wolfman in 1975 om mee te doen aan hun cover van het Ray Charlesnummer uit 1961, Hit The Road Jack, waarin te beluisteren is dat een man, Cornelius genaamd, die door zijn vriendin op straat is gezet, Wolfman tijdens zijn radio-uitzending opbelt om (tevergeefs) te vragen of hij bij hem kan komen logeren. Ook in de hit Clap For The Wolfman van de Guess Who uit 1974 was hij te horen.
Wolfman Jack heeft zelf ook een bescheiden aantal lp's opgenomen. Hierop is te horen wat hem werkelijk bezighield: gedrevenheid voor zijn vak, de liefde en het bewustzijn van wie we zijn. Vooral op de lp getiteld "Wolfman Jack" (RCA Wooden Nickel WNS-1009 1972) is dit te horen. De overige titels zijn: "Through the Ages" (RCA Wooden Nickel BWL1-0019 1973) en "Fun & Romance" (CBS Columbia KC 33501 1975).
In de zomer van 1994 droeg Mick Jagger van de Rolling Stones tijdens een concert in Washington D.C. een nummer op aan Wolfman die op de eerste rij zat: It's only rock 'n roll, but I like it!
Overlijden[bewerken]
Na een uitputtende tournee overlijdt de legendarische rock-'n-rolldiskjockey Wolfman Jack aan een zware hartaanval op 1 juli 1995 in zijn huis in Belvedere in de staat North Carolina, bij de voordeur net nadat hij zijn vrouw Lou Lamb Smith had omhelsd. Op 15 maart 2003 werd ter nagedachtenis aan hem een bronzen standbeeld onthuld in de plaats Del Rio, Texas, daar waar de legendarische diskjockey zijn spraakmakende carrière begon. Naast de 130.000 dollar voor het gedenkteken droeg de gemeente Del Rio ook bij aan een museum en een muziekfestival ter ere van "Da Wolfman".
Externe link[bewerken]
- http://www.wolfmanjack.org/ Wolfman Jack Online Museum
